Co miało być wykonane zostało wykonane. Trasa, którą planowałem już od czerwca, jednakże kontuzja odłożyła ją na drugi plan. Pobudka o 5:10. O 6:18 wyjechałem pociągiem do Iławy. Podróż bardzo miła. Dosiedli się do mnie panowie, którzy popijając piwko pogadali ze mną o tematach życiowych. Start z Iławy około 8:50. Warunki przyjemne, bezwietrznie jednak zimno dawało się we znaki. Przy starcie miałem około 5 st. C. Jak tylko rozgrzałem się chłód przestał mi dokuczać. Nie przeszkadzał mi nawet brak słońca. Przygody zaczęły się za Lubawą gdzie pobiłem swój oficjalny rekord prędkości: 62.61 km/h. Odcinek Lubawa-Brodnica będę jednak pamiętał przez wiele lat :D. Cały czas jest góra dół i prędkość waha się od 15 do 50 km/h. Myślałem, że wypluję płuca miejscami. Dla porównania dla kolegów ze Świętokrzyskiego wygląda to jak odcinki Pawłów-Nowa Słupia lub Bodzentyn-Górno. Dalej już trasa nie była tak męcząca. Dała się jednak we znaki jakość asfaltu za Brodnicą. Dużo pęknięć i koleiny. Główna szosa na którą wjechałem  za Rypinem była już OK. Gładki asfalt łagodne podjazdy i zjazdy. W Golubiu-Dobrzyniu zorientowałem się, że zostało mi jedynie 70 min do pociągu i około 15-20 km. trasy. Cisnąc w ciemnościach jak szalony pierwszy raz w życiu na podjeździe w Golubiu złapał mnie skurcz w obie łydki na raz. Ból konkrety ale musiałem cisnąć. Wypluwając znowu płuca, ignorując pseudo-ścieżki rowerowe dojechałem do Kowalewa. Tam wjechałem już na ścieżkę. Oczywiście za następnym pagórkiem stała drogówka. He's so lucky.... Na dworcu byłem 17:13, pociąg odjeżdżał o 17:26.  

Podusmowanie
-nowy rekord prędkości
-Kujawsko-Pomorskie - zaliczone wszystkie gminy.
-pobity rekord w najkrótszym czekaniu na ostatni pociąg do Bydgoszczy - 13 min. pobity o 6 min :D.
-zostałem obszczekany przez największą ilość psów podczas jednej wycieczki. Po prostu w tamtym regionie nie ma płotów :D

No cóż. Po wczorajszym maratonie Heroes 3 i siedzeniu w domu z powodu mgły, mrzawki i ruchu na Wszystkich Świętch czas się wreszcie ruszyć. Stan roweru stoi pod znakiem zapytania. Trzymająca się na włosku linka przedniej przerzutki, rozwalona sztyca podsiodłowa, strzelająca tylna piasta. Hmm...
Mimo to jedziemy. Piękne słońce a i ciepło jak na listopad, powietrze ostre ale czyste. Wiatr nie daje się we znaki a i ruch nieduży. Trasa minęła bardzo sprawnie i szybko a i prędkość też zadawalająca jak na tyle szutru i dróg piaszczystych. Jedynie zawidłem się trochę nad Jeziorem Jezuickim gdzie dostępu do brzegu nie ma. Ale cóż jeziora Jezuickie mają tendencję to dego, że wszędzie dokoła są działki wypoczynkowe ogrodzone płotem lub wysokie na 2 metry szuwary...
OK teraz chyba tylko czas na gruntowną naprawę roweru.